"Hoe helpt het geven van gevoelsreflectie mij in de zorg voor de patiënt?"
Dit is de vraag waarmee we in deze workshop tijdens de conferentie "communicatie binnen de palliatieve zorg"  gaan werken. Mensen die (voor-)rouw ervaren kunnen onverwachte en intense emotionele buien of uitbarstingen ervaren. Als zorgverlener is het belangrijk om hier adequaat op te reageren zodat de mantelzorger, kind, naaste, partner, zich gehoord, gesteund en gezien voelt in zijn haar emotie van verlies. We gaan hiermee aan de slag, om zo hen gehoord en steunend te laten voelen in deze periode. Het draagt bij aan het proces van verwerking waarin iemand weet en leert dat zijn rouwgevoelens normaal zijn, dat zij er mogen zijn, en dat rouw geen regels kent. Zo kunnen we als hulpverleners de nabestaanden op een goede manier ondersteunen.

Aanmelden is noodzakelijk, dit kan op de website van het Transmuraal Netwerk
 

Dit is een inspiratie-praatje over rouw voor ieder die als vrijwilligers of als thuiszorgmedewerker aan het werk is. Hoe kunnen wij, als mensen die over de vloer komen bij de terminale of palliatieve patiënt, diens naasten goed ondersteunen? Hoe signaleren we dat het niet goed met hen gaat? Vragen we wel aan hen hoe het met hen is? Zijn zij in staat hulp te vragen wanneer zij het emotioneel en mentaal zwaar hebben? Vaak onderschatten we de pro-actieve houding van mensen en zeggen we vaak "als u hulp nodig heeft weet u me te vinden he?" Maar velen durven geen hulp te vragen,weten niet hoe, voelen zich er slecht over, weten niet waar ze terecht kunnen, voelen zich geremd, zijn onzeker of verlegen, slaan dicht bij grote emoties, etc. etc. Hoe kunnen we dit opvangen op een adequate manier? Een korte lezing over gevoelsreflecties, duidelijke afspraken, non-verbale signalen en 'holding space'.